platonik gülüşlerden yeryüzündeki sessizliğe iniş

bu hal ile yüzleştiğimden beri, kendime ilan ettiğim bu yabancılaşmayı dışsallaştırmak istiyorum... "o"ndan bahsederken sıkılmak, ve bir anda da o farkedilmemişleri farkediş. herşey orhan veli'nin şiirindeki gibi birdenbire oldu...

şimdi ne o gülüşlerin heyecanı, aslında hiçbir şey paylaşılmamış olan sohpet görünümündeki geyiklere atfedilen anlamlar var.

"yalnız"ım hepsi bu....