mevsim kışa dönüyor. güneş, ışıklarını dalga geçer gibi savuruyor üzerimize. yorgana sarılıp uyumanın tatlılığı, kazakların boğaz kısmının kaşındırma zamanı gelmiş.

Yaz, fazla şımartılmıştır, fazla havalı. Bedenlerinin kusurlarını göstermeye zorlayıp yorar insanı. Bedenlerin mevsimidir yaz; yani, sükseli bir kimse değilsen bitiktir işin. Süklüm püklümsündür bütün mevsim. Bahar, tehlikelidir. İnsana olmayacak işler yaptırdığı gibi çabucak kaçtığı için suçu hiçbir zaman ispatlanamamıştır. Tekin değildir yani. Sonbahar, başlangıç ve sondur. Niyeyse hep bir şeye karar vermelisindir sonbaharda. Bu yüzden durup denize, denizsiz yerlerde göğe bakılmalıdır hep. "Yağmur yağınca deniz çoğalır mı?" diye sorulmalıdır. Niyeyse... Mevsimlerin en merhametlisidir kış. Evin mevsimi; sarılmanın, sarınmanın, sarmalanmanın. Uzun çayların, derinlemesine yemeklerin, etraflıca içmelerin mevsimi... Karşılaşmaların değil buluşmaların... Sıcak olan her şeye doğru neşeyle yönelmenin, böylece hep beraber ılımanın... Yollarda çıplak ayaklı çocuklar görüp en yakın dükkandan ona ayakkabı almanın, sokağın ucundaki yaşlı kadına, utandırmadan nasıl odun parası vereceğini, bu Allah’ın belası sistemin nede bir türlü değişmediğini, "küçük burjuva duyarlılıklarıyla" yaşamanın çamursu halini uzun uzun düşünmenin mevsimi...

Ece Temelkuran-mevsimlerden en merhametlisidir kış