Saçak altı insanları ve yağmurda yürüyenler

Yağmur, doluya çevirir. Niyeyse bu, hep aniden olur. Kurşun gibi iner kafanıza, taş gibi düşer yüzünüze dolu. Tanrı sanki öfkelenip makineli tüfeğine sarılmıştır.

Yalnız yürüyen, bir makineliyle taranmaktadır; artık yürüyemeyecek kadar yaralıdır. Sanki son sınav gibi, sanki "Son kararını ver" der gibi. Yalnız yürüyen ya saçak altı insanlarının eteklerine yapışıp yalvaracaktır "dahil olmak" için... Ya da bunu yapmayı yediremezse kendine, acıya katlanıp seçiminin bedelini ödeyecektir. Dolu isabet kaydederse belki bu seçim ölüm bile olabilecektir.
Yediremez insan kendine. Hele bir kere yalnız ve özgür yürümenin ne tuhaf bir şahanelikte olduğunu öğrenmişse... Bu yalnızlık şahane olmadığı zaman da bile artık beceremez yalvarmayı kimseye. Gönlünü eğemez insan, boynunu düşüremez, ellerini bükemez. Eğilip bükülemeyen kırılır. Kırılan dökülür. Dökülen suya karışır, sokaklarda biriken yağmur suyuna. Belki bu yüzden, suya karışıp silikleştiği için yüzü, artık yalnız yürüyenin adını kimse söylemez. Saçak altı insanları kaybedenleri sevmez.

Yağmur, ağır ağır diniyor. Güneş yeni yıkanmış çocuklar gibi diriliyor. Saçaklarda kalmış damlalar kendi küçük yağmurlarını başlatıyor. Sesler yeniden uyanıyor.

Ben görüyorum buradan. Yağmur dinmiş olmasına rağmen, güneşe rağmen, saçak altı insanları oradan çıkamıyor. Çıksalar bile yürümeyi beceremiyor. Becerseler bile, onlar yürümenin hakkını veremiyor, güneşin ve ıslak sokağın. Bunların hakkını verdiklerini düşünseler bile... Yeniden yağmur başlayacak korkusuyla onlar, birbirlerini kolluyor. Kollayarak yaşıyor saçak altı insanları. Yalnız yürüyen, suya karışmış bu sırada, akıyor başka sokaklara, şehirlere, yeryüzünün başka memleketlerine... Korkak adımların arasından süzülüp gidiyor. Gidiyor. Çirkin ördek yavrusu gibi, kendi kuğu ailesini bulmak üzere yola devam ediyor. Yağmur korkusu sadece saçak altı insanlarını tüketiyor.
Öyle işte...

Ece Temelkuran-İçeriden Kıyıdan Konuşmalar sf 81