"eveli günün ağırlığı göz kapaklarımda"der ortaçgil "bir nihavend yalnızlık"ta.
eveli gün.... batıyor gözlerime... kimseye elletmediğim, kendimin bile dokunmaya sakındığı çocukluğumu düşürdüm yere... ben düşürmedim aslında, adımların önünde bir engel varmış, görememişim, takıldım, düştüm, kırıldı o gülüşler, heyecanlar, bir ömür verilmiş anlar....
yaşam değişik sürprizleriyle sınamada yine yüreğimizi,
yazılmaz yerindeyiz aslında hüznün,
bandırma'yı dinliyorum,
gözlerimde sönmüş ışıklar....
görsel:http://mrs-alphabet.deviantart.com/art/Hurt-63634503
4 yorum:
Giderek etrafımıza duvarlarlar,bendler örüyoruz,Nihabend yalnızlıklara dönüşüyor.
@Bestami Bey,
hoşgeldiniz sefalar getirdiniz :)
yıkmadıkça o duvarları daha da gömülüyoruz o saçma kısıtların arasına... bizi bekleyen evimize saklanıp, izleyerek geçiriyoruz işte zamanı....
İpekböceği misali kozalarımızda belli bir süre geçirmeliyiz ki daha güzel çıkmalı ortaya.Önceleri de uğruyordum adsız olarak.Madem ki Bestami Bey tescillendi bırakmak olmaz:)))
@Bestami Bey,
"söylenemyor çoğu şey susmadan"ya hani...
bence de bırakmak olmaz :)
Yorum Gönder