sessizlik

İçimde bir sessizlik var. Uzayıp giden hem bomboş hem de bir o kadar karışık bir sessizlik. Anlamlı olmayan bir duygu dile getiriş oldu bu. Her şey anlamlı olmalı mı? Olmalı tabi ki.. ne değeri olurdu o zaman gülmenin, yürümenin, konuşmanın, gitmenin, gelmenin… anlamlandıramamak mı bunu bilememek mi? Bir sürü soru var kafamda dolanıp duran.. belli olmayan, cevaplarını bazen bildiğim ve çoğunlukla duymazlıktan geldiğim, ya da inanmadığım cevaplar..
Yaşam akıyor.. ben bugün akışımı biyolojik olarak sonlandırmayı düşünüp, cehennemlik olurum korkusuyla da hiçbir şey yapamadığım halde akıyor.. bir kesitinde korkular, bir kesitinde yalanlar, bir kesitinde mışlar, bir kesitinde doğruymuş gibi olan yalanlar… ve tüm vesaireler..
Vesaire çok güzel bir kelime.. pratik yaşama da ayak uydurabilen bir kelime.. vs. diye de kestirip atabiliyoruz ya.. ben bir şey yapıyormuş gibi görünmek için, ve bu kelimeyi sevdiğimi illaki de göstermek için uzun uzun yazdım.
Şimdilik bu kadar.. ama sürecek bu yazı.. ben vesairenin anlamlarını tamamen öğrenebildiğim zaman…